Ik heb een ijzeren geheugen voor triviale feiten. Over enkele weken weet ik nog steeds wat voor weer het was toen ik deze tekst schreef, wie er tijdens het schrijven belde en of ik koffie dronk of thee. Maar als ik dadelijk een goed idee heb voor een blog, is de kans groot dat ik het over een uur ben vergeten. Ik weet niet of dit gewoon is, of dat ik last heb van een zeldzame medische aandoening, maar ik weet wel dat ik elk idee direct moet opschrijven.

Jarenlang schreef ik elk idee op, op elk willekeurig stukje papier dat binnen handbereik lag, een aantekenboek, de achterkant van een envelop of een bonnetje van de supermarkt. Goedbedoeld, maar zinloos omdat ik mijn ideeën later natuurlijk niet meer kon terugvinden. Inmiddels maak ik gebruik van Herinneringen van Apple. Het is een app die op al mijn apparaten zit en continu gesynchroniseerd wordt. Ik heb er allerlei lijsten in aangemaakt, met ideeën voor bijvoorbeeld boeken en blogs.

Tijdens onze vakanties vliegen we zorgeloos de hele wereld over, maar voor ons dagelijkse leesvoer beperken we ons meestal tot Nederlandse en Engelstalige teksten. Doodzonde, met een druk op de knop kun je alle talen van de wereld lezen. Ook handig als je research doet voor je boek.

Gezien de taalbarrière is het logisch dat we niet zo veel boeken, artikelen of blogs uit Zweden, Thailand en Mexico lezen, maar het is ook jammer. In andere landen en andere culturen wordt ook gewerkt, en vaak pakken ze bepaalde zaken daar heel anders aan. Zelfs dichtbij, in landen als Duitsland of Frankrijk, gelden op de werkvloer heel andere regels.

Als je als auteur op zoek bent naar originele ideeën, is het de moeite waard om je tijdens je research ook te verdiepen in de zakelijke gebruiken in andere landen. Hoe gaan Grieken om met koude acquisitie? Was het wereldwijde succes van Nokia een eenmalig avontuur van de Finnen, of kunnen we nog meer van ze leren? Wat maakt Chinezen zo succesvol in zaken?

Het is een raadsel hoe mensen denken. Neurologen weten precies welke delen van de hersenen oplichten als je een briljant idee hebt, maar ze hebben geen idee hoe die delen zo’n briljant idee bedenken. Als schrijver heb je niets aan neurologen, filosofen of psychogen, je staat er alleen voor. Maar als je verlegen zit om woorden heb ik wel een truc waarmee je ze tevoorschijn kunt toveren.

Als we een jaar zijn, leren we spreken. Als we twee jaar zijn, hebben we een woordenschat van zo’n tweehonderd woorden. Als we drie zijn hebben we al een woordenschat van gemiddeld duizend woorden. Toch duurt het dan nog jaren voordat we gaan schrijven. Met andere woorden: luisteren en spreken is voor ons veel natuurlijker dan lezen en schrijven. Daar kun je gebruik van maken bij het schrijven van een boek: bedenk niet wat je wil schrijven, maar wat je wil zeggen.

Rebecca Givens is het meest afgebeelde fotomodel ter wereld, maar niemand kent haar naam. Sterker nog: veel mensen betalen niet eens voor haar afbeelding. Maar pas op, want het kan je een fikse rekening opleveren.
 
Lachend voor de Eiffeltoren, joggend voor de skyline van Montreal, zonnebadend op het strand: Rebecca Givens is in duizenden poses gefotografeerd en in honderdduizenden foto’s te downloaden op sites als istockphoto.com of shutterstock.com. En dat doen hordes reclamemakers al jarenlang enthousiast, om haar afbeelding te gebruiken voor de verkoop van ijs, benzine of vakanties. Voor slechts een tientje siert haar afbeelding je tijdschrift, brochure of website.

Stel je voor, een land zonder routeborden. Overal wegen, maar nergens een aanwijzing waardoor je weet waar je naartoe gaat. Dat is precies wat een lezer ervaart als je boek geen topische zinnen bevat. Wil je dat je lezer niet verdwaalt, hang dan hier en daar een bord op.

Een topische zin is een korte omschrijving van wat er in een tekst aan bod komt. Zo’n zin is idealiter de opening van een alinea of een paragraaf. Je vertelt ermee wat je gaat vertellen. Daarna ga je het vertellen, en in het ideale geval vertel je vervolgens wat je hebt verteld.